Een gesprek met Arne

Op 31 maart 2020 krijgt de 22-jarige Arne tijdens het sporten last van hartoverslagen. ‘Mijn ademhaling ging ongeveer een uur later plots erg moeilijk’, vertelt hij.

Een vijftal dagen ervoor testte zijn vriendin positief op het coronavirus. ‘We hadden kort ervoor afscheid van elkaar genomen omdat de lockdown begon. Mijn vriendin werkt in een centrum voor mensen met beperkingen. Ze kreeg het op haar werk, en ik van haar, al ben ik nooit getest op COVID19.’

Je bent nog erg jong Arne, maar toch werd je de voorbije maanden flink ziek…

‘Dat klopt. Bovendien was ik ook kerngezond en een bezige bij. Ik ging drie tot vijf keer per week naar de fitness, studeerde voor mijn tweede bachelor autotechnologie en werkte in mijn vrije tijd aan oldtimers. Maar op 31 maart ging het mis. Ik ben die avond met ademhalingsproblemen – en toch een beetje bang – in mijn bed gekropen onder het mom ‘we zien morgen wel of het beter is.’ Maar het was niet beter, integendeel. Ik had het extreem koud, voelde me doodmoe en had totaal geen eetlust.’

‘In samenspraak met mijn ouders ben ik toen langs een triagepost geweest waar ze me onderzochten, vaststelden dat ik jong en gezond was en me zeiden dat ik maximum twee weken ziek zou zijn. Terug naar huis dus, maar ik voelde me wel iets gerustgesteld. Oké, ik zou dus enkele weken afzien, en dan zou het voorbij zijn.‘

‘‘Het werd alleen maar erger. Mijn ademhaling ging verder achteruit, zelfs zodanig dat ik nog maar met moeite kon praten.’’

Maar het werd niet beter?

‘Nee, integendeel. Ik voelde me hoe langer hoe slechter en in een snel tempo. Naast de vermoeidheid had ik allerlei vreemde symptomen. Zweten, mijn hart dat oversloeg, een verhoogde hartslag, spieren die samentrokken zonder dat ik me bewoog,een misselijk gevoel en hoofdpijn. En nog altijd een moeilijke ademhaling en een druk op mijn keel, alsof iemand er continu met zijn duimen op drukte. In die periode voelde ik me echt angstig en een beetje in paniek. We zijn terug naar het triagecentrum gegaan, maar kwamen opnieuw van een kale reis thuis.’

Hoe verliep het daarna met jou?

‘Het werd alleen maar erger. Mijn ademhaling ging verder achteruit, zelfs zodanig dat ik nog maar met moeite kon praten. Ik geraakte de trap niet meer op. Mijn ouders vonden het toen wel welletjes en hebben, in samenspraak met de huisarts, beslist om me naar de spoed te brengen. Na een aantal onderzoeken daar bleek dat mijn bloeduitslag en saturatiewaarden nog net in orde waren. Dus stuurden ze me terug naar huis. Op COVID19 werd ik niet getest.’

Ik hoor nog altijd geen verbetering in jouw verhaal en we zijn al enkele weken verder.

‘De drie weken erna ben ik heel erg ziek geweest. Daarna ging het iets beter, al had ik nog altijd moeite met ademhalen. Om toch terug een beetje meer op krachten te proberen te komen, ben ik gestart met een zeer lichte inspanning. Dat bleek al snel te veel van het goede te zijn. Ik viel meteen terug in een zwart gat en was even ziek als ervoor. De weken erna was ik volledig van de kaart. Ondertussen moest ik beginnen studeren voor mijn examens. Dat heeft me onnoemelijk veel inspanning gekost. Ik heb vaak pauzes van een half uur of langer moeten nemen om alles rond te krijgen. Maar ik ben blij om te kunnen zeggen dat ik slaagde, al begrijp ik achteraf gezien maar amper hoe ik het deed’, glimlacht hij.

Je bent ondertussen onder begeleiding aan het revalideren. Hoe verloopt dat?

‘Omdat ik zo moe bleef en zo’n moeite had met mijn ademhaling, ben ik onderzocht door een pneumoloog en een cardioloog. Mijn verbazing was groot toen bleek dat de resultaten goed waren. Het is heel frustrerend om jezelf zo verder te moeten slepen terwijl er fysiek niets abnormaal te zien is. Ook een extra bloedtest wees uit dat er geen afwijkingen waren.’

‘Sinds 29 juni sport ik onder begeleiding van een revalidatiearts. Ik heb een klein beetje meer energie maar ben nog altijd erg moe en blijf last hebben van mijn ademhaling en een druk op mijn keel. Mijn hartslag schiet direct naar 100 als ik rechtsta. Maar ik word er goed begeleid en daar ben ik blij om. De volgende afspraken – bij een longarts en neus-keel-oorarts – zijn nu gepland.

‘‘Momenteel bekijk ik het van dag tot dag en probeer ik om niet te veel te hopen.’’

Hoe zagen je plannen voor de zomer eruit voordat je ziek werd Arne?

‘Mijn doel was om te solliciteren en om in augustus te beginnen werken. En een zomer met de vrienden en mijn vriendin hé. Als we nu afspreken, dan moet ik na een uur naar huis omdat mijn energie op is. Ook mijn zoektocht naar een job heb ik aan de kant gezet.’

‘Momenteel bekijk ik het van dag tot dag en probeer ik om niet te veel te hopen. In de voormiddag lig ik nog minstens een half uur in mijn bed om te rusten of te slapen, in de namiddag een uurtje. Veel doen is sowieso niet aan de orde dus bekijk ik documentaires of lees ik een boek. En om 21u of 21.30u gaat het licht alweer uit.’

Je wou graag getuigen Arne. Waarom?

‘Er circuleren al maanden berichten dat jonge mensen amper of niet ziek worden als ze het coronavirus krijgen. Ik denk dat het nu aan mensen zoals mij is om duidelijk te maken dat de impact op jongeren groot kan zijn. In het revalidatiecentrum zie ik nog jonge en sportieve mensen die al maanden ziek zijn.’ ‘Het is ook moeilijk omdat er weinig perspectief is. Niemand weet precies wat er gaande is en hoe ze het moeten oplossen. Sommige artsen luisteren en proberen om te helpen, maar anderen hebben minder begrip. Het is niet zo geruststellend.’

‘Ik was dan ook heel blij dat ik de Facebookgroep ‘Corona patiënten (met langdurige klachten)’ tegenkwam. Vooral in het begin bood het me veel steun want ik had echt het gevoel dat ik de enige was met zo’n symptomen.’