Een gesprek met Steve

Steve is 45 jaar, werkt als magazijnier en mountainbiker op competitieniveau. ‘Niet hoogstaand, maar ik beleef er mijn plezier aan’, vertelt hij.

In maart 2020 wordt hij plots ziek. ‘Ik kon mijn bed niet meer uit, had overal spierpijn en voelde me grieperig. Maar koorts had ik niet, dus werd ik niet getest op Covid-19. Na twee weken uitzieken, mocht ik terug gaan werken. Helemaal beter was ik nog niet, maar ik dacht dat het wel zou beteren.’

‘Al snel bleek dat mijn werkweek te lang duurde en het weekend niet lang genoeg. Ik recupereerde niet meer, was moe, versleten en kreeg meer pijn in de borststreek. Kortom, mijn gezondheid ging achteruit.’

‘Eind juni sloeg de vermoeidheid nog meer toe dus ging ik terug naar de dokter. We besloten om het nog anderhalve week aan te zien, want dan begon mijn vakantie. Die twee weken deden deugd, maar ook toen waren er dagen dat ik niets kon doen en geen zin had om te fietsen. We zaten als het ware in een mountainbike paradijs, maar toch had ik er de moed niet voor.’

Hoe verliep het met jou toen je uit vakantie kwam Steve?

‘Op maandag 20 juni was mijn vakantie voorbij en ging ik terug werken. Was ik uitgerust? Nee, niet echt, maar vol goede moed begon ik er terug aan. Ik hield het twee weken en een dag vol en was toen de uitputting nabij. De dokter schreef me de rest van de week thuis. Doodmoe, pijn in mijn borststreek, buiten adem terwijl ik in de zetel lag. Ik voelde me alsof ik elk moment kon doodvallen.’

‘De weken erna ging het niet beter, dus kon ik niet gaan werken. Half augustus hadden we nog een weekje vakantie gepland. Ik dacht dat door verder te rusten en voorzichtig wat te bewegen het misschien wel terug zou verbeteren. Maar eigenlijk was het een ramp. Zelfs kleine inspanningen moest ik telkens bekopen. Het ging niet goed. Volgens mijn vrouw had ik precies telkens de wereld verzet, terwijl ik eigenlijk niets speciaal had gedaan.’

Tijdens al die maanden heeft mijn lichaam altijd wel ergens pijn gedaan.

Het lijkt bij veel mensen voor te komen, dat beter gaan en dan terugvallen.

‘Ja, en dat is frustrerend. Je wil het wel, maar het lukt gewoon niet. Tijdens al die maanden heeft mijn lichaam altijd wel ergens pijn gedaan of had ik last van andere symptomen. Spierpijn, slecht slapen, pijn in de borstkas en het bovenlichaam, pijn in de hartstreek, pijn aan de longen, in mijn nek, aan mijn nieren. Ik was vergeetachtig, had rug- en bekkenpijn, mijn wang en gehemelte begonnen te vervellen. Soms had ik een koortsig gevoel of het gevoel dat ik vanbinnen in brand stond, ik had geen fut, mijn eten lag op mijn maag en ik moest voortdurend op mezelf inpraten om iets te kunnen doen.’

‘De vermoeidheid is ook zwaar om te dragen. Op de duur vergaat je echt het lachen en vraag je je af of het ooit zal weggaan en of je ooit weer een normaal leven krijgt en zal kunnen genieten.’

Het klinkt heel heftig. Hoe gaat het nu met jou?

‘Het is moeilijk. Begin september ben ik naar een longspecialist geweest. Mijn lichte vorm van astma is door het coronavirus een zware vorm geworden. Mijn hartslag is ook nog altijd erg hoog, wat volgens de dokter ook door het virus komt.’

‘Soms zie ik een kleine opening, gaat het een beetje beter. Maar inspanningen worden altijd afgestraft. En dan heb ik het over zaken zoals de afwas doen, het eten maken en stofzuigen. Meer niet.’

Luister vooral naar je lichaam en forceer niets.

‘Ik ben nog lang niet in staat om terug te gaan werken. Momenteel houd ik het één of twee dagen vol, en dan moet ik weer kruipen om er een beetje door te geraken. Hoofdpijn, pijn in de spieren, longen en hart blijven een constante. Zelfs met puffers.’

Wat zou jij aan lotgenoten willen meegeven Steve?

‘Mijn raad is: luister vooral naar je lichaam en forceer niets. Niemand kan voor jou bepalen wat je kan en niet kan.’