Een gesprek met Ann

Op 14 maart 2020 – de start van de lockdown – wordt Ann ‘s nachts wakker door een hevige buikpijn en misselijkheid. ‘Alsof er messen door mijn buik gingen’, vertelt ze. ‘Ik hield het bij buikgriep, en inderdaad voelde ik me snel wat beter.’

‘Enkele dagen ervoor was mijn dochter Lone draaierig, misselijk en bleek uit school gekomen. Ze voelde zich niet goed en bleef thuis om uit te zieken.’

Ondanks de beterschap, duiken er na een tijdje nieuwe symptomen op bij beiden. Ann krijgt last van een branderig gevoel in haar longen en pijnlijke plekken op haar huid. Lone heeft keelpijn, huiduitslag, vreemde blauw-paarse tenen en voelt zich soms flauw.

‘Maar heel ziek waren we niet dus zijn we niet langs de dokter gegaan’, vervolgt Ann.
‘We modderden een tijdje aan, het ging wat minder, dan weer wat beter, …’

‘Begin mei kwam het branderige gevoel in mijn longen terug en voelde ik me vaak erg moe. Het kostte me moeite om me te concentreren op mijn werk. Ook Lone kon zich niet echt focussen op haar schoolwerk. Onze huisarts raadde ons aan om het nog een weekje te bekijken maar het werd toen plots snel erger. Ik voelde me extreem moe en kon amper nog op mijn benen staan.’

De oefeningen bij de kinesist waren veel te zwaar voor mij. Mijn beenspieren konden het niet aan.

Je bent op dat moment wel naar je huisarts gegaan?

‘Dat klopt. Ze schreef me ziekteverlof voor maar twijfelde aan een Covid-19 besmetting. Sowieso was het acute besmettingsgevaar wel voorbij volgens haar, dus een test was niet nodig en een test op antilichamen bleek negatief te zijn.’

‘Ik voelde me niet begrepen. Voor ik ziek werd, fietste ik elke dag zonder problemen 13 kilometer naar mijn werk. Enkele weken ervoor maakte ik nog een fietstocht van 50 kilometer. En nu kon ik niet meer uit de voeten.’

‘Mijn vriend heeft me toen meegenomen naar zijn huisarts voor een tweede opinie. Hij had een aantal patiënten met gelijkaardige symptomen en raadde me aan om te revalideren bij een kinesist. Ik ben toen ook beginnen wandelen. Stel je er niet te veel bij voor want het waren maar enkele honderden meters. De oefeningen bij de kinesist waren veel te zwaar voor mij. Mijn beenspieren konden het niet aan. Ondertussen ben ik ermee gestopt.’

‘Lone is ook twee keer naar de kinesist gegaan maar kon na de oefeningen nog amper bewegen en praten. Ik heb haar in de auto moeten slepen achteraf. Het doet echt geen deugd om je 15-jarige dochter zo te zien. Lone is wel gebaat bij veel rust en doet nu af en toe dingen die ze graag doet. Traag maar zeker gaat het beter met haar, al blijft ze erg moe.’

Hoe gaat het met jou?

‘Half juli ben ik terug beginnen werken maar het kost me veel energie. Gelukkig zijn mijn leidinggevende en de bedrijfsarts heel begripvol. In samenspraak met hen werk ik voorlopig drie halve dagen van thuis uit en neem ik ook wat verlof op.’

Er is geen perspectief. Hoe lang gaat dit nog duren? En hoe pak ik dit het best aan? Er zijn geen antwoorden.

‘Mijn herstel verloopt moeizaam. Tot voor kort kon ik terug een viertal kilometer wandelen maar sinds vorige week lukt me dit niet meer. En wat ik echt moeilijk vind, is dat zo’n kantelpunten er zo snel zijn. Je denkt dat het iets beter gaat, je denkt dat je binnen je limieten blijft, en dan heb je plots blijkbaar toch iets gedaan waardoor je weer zoveel stappen achteruit zet. Het is nu, zoveel maanden later, dat ik het ook mentaal moeilijk krijg. Want er is geen perspectief. Hoe lang gaat dit nog duren? En hoe pak ik dit het best aan? Er zijn geen antwoorden.’

‘De bedrijfsarts zei me dat er veel mensen in een gelijkaardige situatie zitten. En ik ben lid van verschillende Facebook groepen met patiënten. Dat helpt in het opzicht dat je weet dat je er niet alleen voor staat, maar het is natuurlijk geen oplossing.’

Er worden ons veel do’s en don’ts meegegeven. Wat vind jij hiervan?

‘Eerlijk? Ik zit al zo lang in mijn eigen ellende dat ik het allemaal niet meer volg. Lone en ik hebben nooit een versoepeling van de maatregelen gehad. Wij zitten al sinds het begin van de lockdown thuis en komen amper buiten.’

‘Als ik na vier maanden nog altijd moeite heb om de afwas te doen, voor mijn boodschappen afhankelijk ben van anderen en een stoel in mijn douche heb gezet omdat rechtstaan te vermoeiend is, dan kan ik niet zeggen dat het goed met me gaat.’

‘Ik probeer om niet in paniek te geraken over een herbesmetting, want ook over de immuniteit na een besmetting is er amper kennis. Sowieso is er veel te weinig aandacht voor de patiënten met zogenaamde milde symptomen. Het spectrum van alles wat we meemaken is zo breed. Van geur- en smaakverlies tot overmatig zweten, hartkloppingen, een hoge hartslag, vermoeidheid, spierzwakte, ademhalingsmoeilijkheden, niet op eenvoudige woorden kunnen komen, enzovoort.’

‘Mijn vraag is vooral aan artsen om ervoor open te staan en de symptomen niet zomaar af te doen als een angstaanval of depressie. Die duiken op, maar als een gevolg van hetgeen je meemaakt, niet als de oorzaak.’